Özcan Deniz’in başrol oynadığı “Kızıl Goncalar” dizi filminden sonra şimdi de Yılmaz Erdoğan’ın yönetmenliğini yaptığı ve başrolünde oynadığı “İnci Taneleri” dizi filmi toplumda adeta infial yarattı.
Buradaki “infial” olumlu anlamlıdır.
Birkaç hafta öncesine kadar insanlar “Kızıl Goncalar” dizi filmini konuşuyordu.
Filim o kadar büyük ilgi gördü ki, “toplumun milli ve manevi değerlerine aykırılık” gerekçesi ile RTÜK tarafından para ve yayın durdurma cezası bile verildi.
Tesadüf müdür bilinmez…
“Kızıl Goncalar” dizi filminin konuşulması, tartışılması sürerken, Yılmaz Erdoğan’ın yönetmen ve yapımcısı olduğu “İnci Taneleri” dizi filmi Kanal D’de yayınlanmaya başlandı.
Dizi ilk bölümden reyting rekorları kırdı.
Neler oluyordu?
Neydi insanların bu kadar ilgisini çeken?
Bir sürü dizi film vardı.
İnsanlar bir şekli ile bu dizi filmlerini izliyordu.
Osmanlı’yı, Selçuklu’yu anlatan dizi filmleri çok ilgi görüyordu.
Bir Osmanlı, Selçuklu sevdasıdır gidiyordu.
İşin doğrusu dizi filmleri ile aram hiç iyi değildir.
Bu yaşıma kadar izlediğim dizi filmi birkaçı geçmez.
Ne kadar da dizi filmlerini izlemesem de arkadaşlarla sohbette, evdeki muhabbette konusu geçince bir de eğitimle ilgili mesajlar da var denince “İnci Taneleri” dizi filmini izlemek elzem oldu.
Bu iki dizi filme neden bu kadar büyük bir ilgi gösterildiğini bilmeliydim.
Kendimce dizi film üzerinden toplumsal çözümlemeler yapmalıydım.
Hafta sonu oturdum “İnci Taneleri” dizi filminin iki bölümünü de internetten izledim.
İşin doğrusu “İnci Taneleri” dizi filmini beğendim.
Sanatın kalitesizleştiği, içinin boşaldığı, değersizleştiği bir dönemde Yılmaz Erdoğan az da olsa bir sanatsal kalite ortaya koymuştu.
Toplumsal mesajlar vardı.
Filmi değerli kılan da bu toplumsal mesajlardı.
Özellikle de eğitimin kalitesinin düştüğü bir dönemde çok kısıtlı da olsa öğretmen ve öğrenci üzerinden eğitim sistemine dikkat çekmesi çok anlamlıydı.
Bir köşe yazarı “İnci Taneleri” dizi filmini konu edinmiş. Dizi film hakkında güzel şeyler de yazmış. Yazarın bakış açısını, konuyu ele alış şekli hoştu.
Köşe yazısı bir sürü yorum almış.
Yorumları da okudum.
Çoğu kişi ile paralel düşünüyorduk.
Olumsuz birkaç eleştiri vardı.
O eleştirileri de anlamış değilim. Güya sistem karşıtı, politik laflar edilip Yılmaz Erdoğan eleştiriliyordu.
Ne garip bir ülkede yaşıyoruz.
At izi it izine karışmış.
Kim aydın kim cahil belli değil…
Güya dizi filmi eleştiriyor ama dizi film ile ilgili bir cümle kurmamış.
İyi de konumuz “İnci Taneleri” dizi filmi, Yılmaz Erdoğan değil ki!
Bırakın artık şu geri kafalılığı…
Gerilerde kalmalı artık bu kafa…
Toptancı bir ret kafası hastalıklıdır.
Toplumun sorunlarını konu edinmiş her sanatsal ürün anlamlı ve değerlidir.
Hiçbir şey yoktan var olmamıştır, olmaz da…
Her şeyin kendi içinde bir bilimsel gelişimi, değişimi, dönüşümü vardır.
Kişilerin özeli üzerinden sanat değerlendirmesi yapmak ne kadar ahlaki ve doğru bir yaklaşımdır?
“Yiğidi öldür ama hakkını yeme!” denir ya, Mahsun Kırmızıgül’ün “Mucize” filmi gerçek anlamda bir şaheserdir.
Bunu kabul etmek gerekir.
Filmi kimin yazıp, yönettiği, oynadığı değil filmin sanatsal değerine ve toplumsal mesajlarına bakmalıdır.
“İnci Taneleri” dizi filmi sınavı bu anlamda geçmiştir.
İnsanların verdiği mücadeleyi, gerçek vatanseverliği gördüğünüzde yüreğiniz titrer…
Biz bu fedakârlığı Kurtuluş Savaşında görürüz.
Cephede düşmanla göğüs göğse savaşanlar, vatanları için canını hiçe sayar; onar, yüzer, biner toprağa düşer, şehit olurlar.
Atatürk’ün, “Size savaşmayı değil, ölmeyi emrediyorum” sözüne ne demelidir.
Vatan sevgisinin ne kadar büyük olduğunun en büyük göstergesidir.
“Eskiye itibar olsaydı bitpazarına nur yağardı.” sözünü her zaman önemsemişimdir. Eskiyi övmeyi hiç sevmem. Eski eskide kalmıştır. Yeni her zaman eskiden yeğdir derim ama bu konularda eskiler çok çok iyiler.
Neyse…
Şekilciliğin tavan yaptığı bir dönemi yaşıyoruz.
Cahillerin şekilciliğini anlarım…
Onlara söyleyecek sözüm yok…
Kendisini aydın sayan ya da kendine aydınım diyen kesimi anlamakta inanın zordayım.
Onların, cahillerden bir farkları yok.
Kitap okumuyorlar.
Kendilerini geliştirmiyorlar…
İnsana değer vermiyorlar.
Bencilce davranıyorlar.
Hiçbir şeye saygı duymuyorlar…
Üretmiyorlar…
Cahiller nasıl yaşıyorlarsa onlar da öyle yaşıyorlar…
En kötüsü de dostluk, paylaşım, dayanışma, insan sevgisi gibi değerlerden çok uzaklar…
Kıskançlar…
Kibirliler…
Aydın geçilen bu insanların, cahillerden bir farkı olmalı değil mi?
Bu şeklen yaşam, toplumun her kesime zuhur etmiş durumda…
Biliyorum bugünlerde birbirine yakın konular üzerine köşe yazıları yazıyorum, “Biz okumaktan sıkıldık, sen yazmaktan sıkılmadın.” serzenişinizi duyuyorum. Çok haklısınız, farkındayım ama sanırım yaşamın bir sırrı var, o sır da bu konularda saklı; bizler bu sırra erdiğimizde, sanırım yaşam daha bir anlam bulacak sanki.
Derdimiz yaşamı anlamlı kılmak…
İnsanları iyiliğe, güzelliğe çağırmak…
Dostluğu, kardeşliği büyütmek…
Her birimiz çok biliyoruz, ölüm kaçınılmaz son…
Bunun tersini idea eden de yok.
Mesele ne o zaman?
Mesele gayet açık ve net!
Bu ölümlü dünyada bir şeyler yapmalı…
Geleceğe bir iz bırakmalı…
Küçük de olsa bir iz…
Evet bir iz…
Bitkiden ya da hayvandan ne farkımız var?
İnançlar, ideolojiler ne diyor?
Çalış, üret, iyi insan ol!
Bizde inançlar ve ideolojiler şeklen kabul gördüğü için, dinlerin ve ideolojilerin ne dediğini tam manası ile anlamış değiliz.
Hz Muhammed, “İlim Çin’de de olsa arayınız.” demiş.
İlmi Çin’de aramayı bırakınız, birçok ilmi gelişmeyi şeytanlaştırmışız; ilim, dine karşı demişiz.
Matbaanın Osmanlıya getirilişini hatırlayın…
Toplumsal meselelerde 31 Mart vakasını…
Kurtuluş Savaşında Anadolu çıkan isyanları…
Bu günlerde öğrendim, Cumhuriyetin kuruluş temellerinin atılmasında Yahudi bilim insanlarının emeklerinin çok büyük olduğunu.
Cahillik ne kötü şey…
Sana iyilik yapana düşman olmak…
Seni uçurumdan atana el pençe divan durmak…
Öz yok…
Bilgi yok…
Bilinç yok…
Her şey gösteriş üzerine…
Bu zihniyet bizi bir yere götürmez…
Bir şey yapmalı!
Bu bir şey iyi bir şey olmalı…
Virginia Woolf, Franz Kafka, Maksim Gorki, Victor Hugo, Lev Tolstoy, Fyodor Dostoyevski, Charles Dickens, Aleksandr Puşkin, George Orwell…
Ne güzel bir iz bırakmışlar…
Lev Tolstoy’un öğretilerine hayran olmamak elde değil…
Ömrünü iyiliğe adamasına ne demeli…
Bir iz bırakmalı!
Kaç kişi bir iz bırakmak için yola çıktı?
Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz…
Çok mu saydım…
Bir iz bırakmalı bu hayatta…
Yaşam var oldukça, insanlık bu izi konuşmalı…
Bırakılan iz öyle büyük falan olmamalı…
Hayır, hayır…
Büyük izle işimiz yok…
Küçük iz…
Mesela, iyilik…
Ne dersiniz…
Hani Nasrettin Hoca, Hacı Bektaş, Şeyh Bedrettin diyorum…
Çok uzağa gitme…
Bilindik kişiler bunlar…
Nehri ikiye yarmana, güneşi elinle tutmana, dağları düz etmene, gökyüzü ile yeryüzünü birleştirmene, öldükten sonra İsa olup gökyüzüne yükselmene hiç gerek yok…
News