Jeopolitik kibir tarafından yönlendirilen ve yakın ve uzak ülkelerde sürekli savaşlar yürüten herhangi bir büyük güç, kendisini zayıflatır ve hatta kendi mezarını kazabilir. İnsanlık tarihi doğrulanacak örneklerle doludur.
İkinci Dünya Savaşı’nın sona ermesinden bu yana sürekli olarak şu veya bu ülkede savaş halinde olan Birleşik Devletler, bu kuralın istisnası olamaz. Vietnam’daki fiyaskosundan ders çıkarmadan Afganistan ve Irak’a saldırdı.
Ancak, anlamsız bir talihsizliğin kaçınılmaz maliyetlerinin zoruyla, Afganistan’daki 20 yıllık savaşını geçen ay sona erdirdi.
İki gerçek insanın aklını karıştırır. Birincisi, “teröre karşı savaşında” ABD, kendi ve müttefiklerinin askerlerini ve sivillerini binlerce kaybetmenin yanı sıra on binlerce Afgan’ın ölümüne neden oldu. İkincisi, milyonlarca sıradan Amerikalının artan eşitsizlik ve yoksunluğun kurbanı olduğu bir zamanda bu kampanyaya 2 trilyon doların üzerinde para harcadı.
ABD’nin küresel itibarı, Taliban’ın zaferinden sonra büyük bir darbe aldı. Bu nedenle, Asya’da ve dünyada Washington’un hala güvenilir bir güvenlik ortağı olabileceğini düşünen herkes kendi kendini kandırıyor.
ABD dış politikasıyla ilgili temel sorun, tüm ulusların egemen olduğu, ancak bazılarının diğerlerinden daha az egemen olduğu ve dolayısıyla kendi iç işlerine müdahale etme hakkına sahip olduğumuz fikrini benimsiyor gibi görünmesidir.
ABD liderleri, bu politikanın ters etki yaptığını ve dünya düzeninin radikal demokratikleşmesini talep eden bir çağda artık çalışamayacağını ne zaman öğrenecekler?
Afganistan egemenliğini yeniden kazandığına göre, Afganistan’ın en büyük ve en acil ihtiyacı barış, istikrar ve ulusal uzlaşı ve ardından savaşın parçaladığı ulusal ekonomisinin yeniden yapılandırılmasıdır. Bu sadece Afganistan’daki Taliban ve diğer sosyopolitik güçlerin değil, aynı zamanda uluslararası toplumun, özellikle de bölgesel devletlerin ortak sorumluluğudur. Hindistan, Çin, Pakistan, Rusya, İran ve Orta ve Batı Asya’daki komşu ülkelerin yakın istişarelerde bulunmasını, yaklaşımlarını koordine etmesini ve herkesin meşru endişelerini ele alan ortak bir strateji geliştirmesini gerektirecek.
Bu tür çabaların ikili değişimlerin yanı sıra Şanghay İşbirliği Örgütü ve Brezilya, Rusya, Hindistan, Çin ve Güney Afrika’dan oluşan yükselen ülkeler bloğu BRICS gibi çok taraflı forumlar tarafından kolaylaştırıldığına işaret ediyor.
Tüm bölge devletlerinin (ABD ve Avrupa ülkeleri de dahil olmak üzere uluslararası toplumun geri kalanının da) temel ve ortak kaygısı, Afganistan’ın diğer ülkelerde terörizmi, aşırıcılığı veya ayrılıkçılığı körükleyen örgütler için bir sığınak haline gelmemesi gerektiğidir. Kıdemli Taliban görevlileri bu konuda güvence verdiler. Ayrıca tüm ülkelerle dostane ilişkiler istediklerini söylediler. Bu, Kabil’de (1996-2001) Taliban iktidardayken geçmişte yapılan hataların tekrarlanamayacağının farkına varmalarının hoş bir göstergesidir.
Taliban’ın şu anda en büyük önceliği, hem Afgan halkına hem de dünyaya, ülkelerini iyi yönetebileceklerini, ekonomiyi yeniden inşa edebileceklerini ve kaybedilen geçim kaynaklarını sağlayabileceklerini göstermektir.
Küresel toplum, insani yardım, yatırımlar, ticaretin teşviki, altyapının modernizasyonu ve hem ülke içinde hem de bölge ve diğer ülkelerle bağlantılı bağlantı projeleri ile bu ihtiyaç anında Afganistan’a yardım etme konusunda ahlaki bir sorumluluğa sahiptir. Çin’in Kuşak ve Yol Girişimi’nin yapmak istediği de bu. Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, Taliban Çin’i bir arkadaş olarak nitelendirdi ve Afganistan’ın BRI’ye katılmaya istekli olduğunu belirtti.
Doğru, özellikle kadın haklarıyla ilgili olarak, Taliban’ın sosyo-dini düşünce ve davranışının hala bazı şüpheli yönleri var. Aynı zamanda, Batılı ülkeler, geleneğe bağlı bir Afgan toplumuna kendi “modernite” standartlarını dayatma eğiliminden vazgeçmelidir. Sosyal reform uzun bir süreçtir ve esasen doğası gereği yerli olmalıdır.
Bölge devletleri arasında geniş bir fikir birliği oluşsa da, hala iki rahatsız edici özellik var.
Birincisi, Afganistan’daki gelişmeler konusunda Hindistan ve Çin arasında ikili iletişim, koordinasyon ve işbirliği yetersizdir. Bunun nedeni Hindistan’ın kendine olan güvensizliğidir.
Hindistan Başbakanı Narendra Modi’nin hükümeti, tüm diplomatik yumurtalarını ABD’nin sepetine koyma hatasını yaptı ve sonuç olarak Kabil’de görece bir izolasyonla karşı karşıya. Yeni Delhi bu hatayı düzeltmeli. Özellikle, Afganistan’ın barışçıl, istikrarlı ve yeniden dirilen bir ulus olarak ortaya çıkmasına yardım etmede Pekin ile ortak bir amaç yapmalıdır, çünkü bu konuda endişelerimizde ve çıkarlarımızda herhangi bir farklılık olamaz.
İkincisi, şu ana kadar Afganistan konusunda ortak olmaktan ziyade çapraz amaçlarla çalışan Hindistan ve Pakistan arasında tam bir diyalog yok. Her birinin diğerine karşı kendi şikayetleri var.
Bunun sonucunda Afganistan’ın da üyesi olduğu Güney Asya Bölgesel İşbirliği Derneği neredeyse işlevsiz hale geldi. Hem Hindistan’ın hem de Pakistan’ın Afganistan’da umut verici yeni bir dönemin başladığını anlamalarının zamanı geldi. Bu, Hindistan ve Pakistan için çetin geçmişlerini geride bırakmaları ve Güney Asya’da 1,7 milyar insanına fayda sağlayacak yeni bir barış ve ortak refah bölümü için çalışmaları için bir fırsat ve sorumluluk yarattı.
Kaynak:chinadaily.com
News
