Birkaç hafta gündeme dair bir şeyler yazıp çizmedim; işin doğrusu, biraz tembellik hakkımı kullandım.
Gündeme dair yazıp çizmediğim birkaç haftada, ülkede o kadar çok şey olup bitti ki insan, “Bu ülkeye bu kadar gündem çok fazla!” diyesi geliyor.
Süleyman Demirel, “Siyasette 24 saat çok uzun bir süredir.” demişti. Ne kadar doğru bir sözmüş, maalesef yaşayarak deneyimlemek çok acı…
Her yer haber…
Gündemin gündemine gelecek olursak:
Kurban Bayramı…
Ardından YKS…
Trafik kazaları
Yeni müfredat…
2 Temmuz…
Milli maçlar…
Bozkurt işareti…
Su sorunu…
Üretici feryatları…
Filistin…
Az daha unutuyordum, Kayseri’de yaşanan mülteci meselesi…
Orman yangınları…
Sinan Ateş davası…
NATO toplantısı…
Siyasi gündemden hiç bahsetmeyeceğim. Siyasette hepinizin bildiği gibi haftaların, günlerin, saatlerin değil dakikaların çok önem arz ettiği bir durum söz konusu.
Başka ülkelerde bu kadar çok olay olur mu; meydana gelen olaylar bu kadar çok gündem oluşturur mu?
Hiç sanmıyorum!
Hani ülkelerin sakin şehirleri vardır ya!
Gelişmiş ülkeler de sakin şehirler gibidir.
Durgun, dingin ve huzurlu bir yaşam sürer gider.
İnsanlar durgunluktan, dinginlikten sıkılırlar.
Düşünüyorum da gelişmiş ülkelerde ne tür bir olay olabilir ki?
Aklıma bir şey de gelmiyor…
Trafik kazaları, sokak çatışmaları, mülteci meseleleri, mafya hesaplaşmaları, aşiret kavgaları, doğal afetler, orman yangınları, sel baskınları, üreticilerin tarlada kalan ürünleri, işsizlik, enflasyon, hayat pahalılığı, vergi düzenlemeleri…
Yok, yok…
Hiçbirisi yok!
Gündem biraz da kişilerin yaşadığı ülkelerin sosyal, ekonomik, siyasi, politik durumları ile ilgili değil midir?
Bizim ülkemiz patlamaya hazır bir bomba gibi.
Her an her şey olabilir.
Oluyor da…
Kayseri’de yaşayan bir mültecinin küçük kız çocuğuna cinsel tacizde bulunduğu söylentisi ve ardından Kayseri halkının sokağa dökülmesi…
Sosyal medyada “Ülkemizde mülteci istemiyoruz.” başlıklı görsel paylaşımlar…
Kimin aklına gelir ki Kayseri’de yaşanan olaydan sonra ülkenin gündemine mülteci meselesinin oturacağı…
Daha Kayseri olayları gündemden düşmeden milli maçta futbolcu Merih Demiral’ın yaptığı kurt işareti…
Kurt işareti siyasi bir simge mi, değil mi?
Gündemin gündemi demişken bu hafta sonu Hatay’a gittim. Gördüğüm manzara korkunçtu.
Hatay ili haritadan silinmiş…
O kadar üzüldüm ki anlatamam.
Öğretmen Meslek Kanununun okullar tatil olunca meclis gündemine gelmesine ne demeli…
Sanki öğretmenlerden bir şeyler kaçırılmak isteniyor.
Okullar açıkken öğretmen meslek kanun tasarısı gündeme gelse, bakanlık teşkilatı, öğretmenler, sendikalar, sivil toplum kuruluşları görüş ve düşüncelerini beyan etseler; ortak bir noktada buluşsalar daha iyi olmaz mıydı?
Gündemin gündemi o kadar çok ki hangi birisi hakkında konuşalım…
Televizyon izlemeyelim mi, gazete okumayalım mı, sosyal medyayı takip etmeyelim mi?
Görmedim, duymadım, bilmiyorum, haberim yok mu, diyelim.
Daha mı iyi görmemek duymamak…
Yaşanası bir dünyanın var olması insanların duyarlılığından geçmiyor mu?
Bilinçli, duyarlı bireyler, toplumun en büyük huzur, mutluluk, güven teminatı değil mi?
Gün geçmiyor ki ÖMK (Öğretmen Meslek Kanunu) ile ilgili bir haber internet sitelerine düşmesin.
Vay efendim, öğretmenler sosyal medyada; öğrenci, okul görüntülerini paylaşırsa ceza alacak…
Vay efendim, yetersiz öğretmenler görevden atılacak…
Vay efendim, idareciler tekrar eğitimden geçirilecek…
Vay efendim, Eğitim Akademisi kurulacak…
Vay efendim, falan filan…
İnsan üzülüyor.
Öğretmenle ilgi haberler, ısıtılıp ısıtılıp gündemde tutulmaya çalışılıyor.
Her bir haber öğretmenin motivasyonunu bozma temelli…
Korku, kaygı verici; tedirgin edici, inticidi…
Nedir bu öğretmen düşmanlığı!
Anladık, her zaman olduğu gibi kürekle verip kepçeyle alacaksınız.
Birkaç olumlu adım, ardından baskılar, yasaklar…
Hatırlayın referandumları…
Şaşalı konuşmalar, hoşa gidecek laflar…
Özgürlük, demokrasi…
Araya sıkıştırılmış, hak gaspları…
Aynısı ÖMK’de!
Öğretmeni, bir sürü sınavdan, mülakattan geçireceksin sonra da “Dur ben iyi seçememişim, gözümden kaçırmışım.” diyecek, öğretmeni yetersiz bulup,görevine son vereceksin.
Olacak iş mi?
Neden öğretmen?
O kadar meslek gurubu var, hiçbirinde böyle bir uygulama yok!
Kimse seni atadık ama sen yeterli misin, değil misin, demiyor.
Öğretmenin gereğinden fazla çözüm bekleyen sorunu var, kendi derdi kendine yetiyor!
Öğretmenin çalışma koşulları cidden çok zor.
Dışarıdan göründüğü gibi hiç değil.
Kırk, kırk beş kişilik sınıflarda ders anlatmaya çalışıyor…
Velilerin baskısıhaddini aşmış durumda, öğretmeni veliler yönetir olmuş.
İdarenin başarı beklentisi dersen, o ayrı bir sorun…
CİMER şikâyetleri, demokrasinin kılıcı gibi…
Tüm bunlar yetmezmiş gibi birde meclisten geçirilmek istenen ÖMK!
Kaşıkla verip, kepçeyle geri almak, buna denir.
Bir sürü mesleki yeterlilik kriterleri gündemde…
Zorlaştırılmak istenen atama süreçleri…
Sırat köprüsünden geçmek daha kolay sanki…
Öğretmenleri rahat bırakın!
Bu kadar baskı çok fazla!
Öğretmenler bu şartlarda görev yapmazlar.
Şikâyetler çığ gibi…
Kafasına esen öğretmeni şikâyet ediyor.
Neymiş, öğretmen çocuğuna notu az vermiş.
İyi de bırakın öğretmen, öğrenciye not verme hakkını kullansın.
Olmadı, notları da veli versin, dersi de veli anlatsın!
“Öğretmenler, yeni nesil sizlerin eseri olacaktır.” diyen bir anlayıştan, Öğretmenler, biz ne dersek, onu yapacaksın!” diyen bir anlayışa geldik.
Bu anlayış, eğitimi bitme noktasına getirdi.
Eğitim resmen çöktü.
İşin kötüsü son yirmi yıldır, bitmeyen bir eğitim reform süreci var.
Her dönem eğitimle ilgili bir şeyler gündeme gelir, konuşulur, alınan kararlar yasalaşır; kısa bir süre geçer, hiç bunlar olmamış gibi, yeniden gündem oluşur, konuşulur; konuşulanlar yasalaşır, sonra bir daha…
Sonuç, elde var sıfır…
Ne oldu?
Siz sorunun çözümünü olmadık yerde ararsanız sonuç hiç değişmez.
Yeni müfredatmış, yüz yılın maarif modeliymiş…
Geçin bunları…
“Kötü öğretmen, kötü öğrenci, kötü veli yoktur, kötü eğitim sistemi vardır.”
Hangi esnafa bir iş yaptırsan, kiminle bir ticari ilişkiye girsen mutlaka bir sıkıntı ile karşılaşıyorsun.
Yaptıkları iş hep eksik ve hileli…
İşini doğru dürüst yapan yok…
Yapılan işin kalitesini geçtim, işi yapacak kişi; şu kadar tutar diyor, şu kadar ödeyeceksin, diyor; fiyatta anlaşıyorsun, hesap ödemeye gelince iki katı, üç katı para talep ediyor…
Olacak iş değil…
Kafede, restoranda, lokantada, pastanede kasada hesap ödenmek istendiğinde ödemeniz gereken hesabın üç katı para tabet ediliyor.
Hesaba itiraz edildiğinde adisyona fazla yazıldığı ortaya çıkıyor…
Bu yazdıklarım münferit denilebilecek olaylar mıdır?
Tesadüf müdür…
Anlatacak olsam o kadar çok olay ve yaşanmışlık var ki hangi birisini anlatayım.
Tabi ki bu anlattıklarım devede kulak…
Küçük, basit, sıradan meseleler bunlar…
Bir toplum bozulur da bu kadar mı bozulur?
Avrupa’da bir iş yapılacağı zaman, “Türk işi mi olsun?” diye sorulurmuş…
Ünümüz Avrupa’ya kadar gitmiş, bundan bu anlaşılıyor.
Aklım almıyor…
Kabul etmek istemiyorum.
Biz ne ara bu kadar bozulduk!
Osmanlı döneminde esnaflar gelen müşteriye; “Bugün yeteri kadar kazandım, biraz da komşum kazansın!” dermiş.
Bu anlatı çok inandırıcı gelmese de o dönemlerde günümüzdeki kadar bir bozulmanın olmadığı aşikâr.
Osmanlı durup dururken çökmedi. Son dönemlerde, rüşvet, yolsuzluk, adam kayırmacılık aldı başını gitti.
Osmanlının çöküş dönemini yaşıyoruz sanırım.
Ülkede toplumsal bozulma ciddi boyutlarda…
Nereye giderseniz gidin, kiminle iş yaparsanız yapın mutlaka bir hile hurda işi ile karşı karşıya kalıyorsunuz.
Hilesiz, hurdasız, dürüst, hakkaniyet temelinde iş yapan birileri ile karşılaşmanız çok zor.
İnsan birilerine iş yaptırmaya korkuyor.
İyi insanlar yok değil…
Tabii var!
Dürüst iş yapana enayi, saf, ahmak gözü ile bakılıyor.
Öyle bir noktaya geldik ki dürüst insanların yaptığı işe, “Vardır o işte bir pislik, yoksa o iş böyle olmaz!” deniliyor.
Kötülük, iyiliği yenmiş durumda…
Kısacası üçkâğıt işi her tarafı sarmış…
Kimse, dinen, ahlaken, vicdanen, kalben meseleyi kendi içinde muhakeme yapmıyor.
Tutturulmuş bir yol gidiliyor.
Öyle zamanlar oluyor ki insan, “Keşke birilerine iş yaptırmak zorunda kalmasam ya da bir hizmet almak zorunda kalmasam” diyor.
İnsanoğlu işte…
Mecbursun…
Birilerine iş yaptırmak ya da hizmet almak zorundasınız.
Bu hayatın olmazsa olmazı, birisiyle olmazsa bir başkası ile bir şekli ile bir işiniz mutlaka oluyor…
Hizmet almak zorunda kalınıyorsunuz.
Yok öyle, “aman ya!” demek…
Ne yapacaksın?
Her şeyi reddedip tek başına ormanda mı yaşayacaksın?
News
